Heinrich Himmler (1900-1945) niemiecki zbrodniarz wojenny, szef SS oraz policji, minister spraw wewnętrznych III Rzeczy. Podczas II wojny światowej blisko 3 miliony Polaków zostało wywiezionych do Niemiec, jako pracownicy przymusowi. Kiedy 8 marca 1940 r. Główny Urząd Bezpieczeństwa Rzeszy pod kierunkiem Himmlera wydał tzw. dekrety polskie, na terenie Niemczech przebywał już 1 milion pracowników przymusowych z Polski. Celem tych dekretów było zalegalizowanie ekonomicznej eksploatacji naszych rodaków oraz rasowego ich wykluczenia.
Polacy byli zobowiązani do noszenia naszywek z literką “P” na odzieży wierzchniej , co stanowi pierwszy przypadek takiego oznaczania na terenie Rzeszy – wcześniejszy od obowiązku noszenia opaski z gwiazdą Dawida przez Żydów. Stygmatyzacja tego typu miała powodować odrzucenie Polaków, obniżenie w nich poczucia bezpieczeństwa, poczucia własnej wartości, czy też wzbudzenie niechęci niemieckiego społeczeństwa. Niezwykle perfidną treść zawierało wprowadzenie do tych dekretów: Każdemu robotnikowi narodowości polskiej daje Wielka Rzesza Niemiecka pracę, chleb i zapłatę. Za to Rzesza wymaga, żeby każdy swą jemu przypisaną pracę wykonywał sumiennie i zastosował się starannie do wszystkich rozporządzeń i rozkazów obowiązujących.
W tekście tym nie było mowy o napaści na Polskę, o zbrodniach i gwałtach zadawanych ludności polskiej, o tym, że niemiecka machina wojenna pozbawiła społeczeństwo polskie wolności i bezpieczeństwa, w tym wolności pracy, wskazano zaś na “łaskawość” agresorów. Po wprowadzeniu wymieniono przepisy, do których musieli dostosować się Polacy. Mówiły one o tym, że:
1. Opuszczenie miejscowości pobytu jest surowo zakazane.
2. W czasie, w którym władza policyjna nie zezwoli na przemieszczanie się po miejscowości, zakazane jest opuszczanie miejsca zamieszkania.
3. Użytkowanie publicznych środków komunikacji np. kolei, jest tylko zezwolone ze specjalnym pozwoleniem wydanym przez miejscową policję
4. Wszyscy robotnicy i robotnice narodowości polskiej są zobowiązani do stałego widocznego noszenia, na prawej stronie piersi swej odzieży, mocno przyszytych oznak, które im zostały wręczone.
5. Kto pracuje opieszale, innych robotników podburza, miejsce pracy samowolnie opuszcza i. t. d., będzie karany pracą przymusową w wychowawczym obozie pracy. Czyny sabotażowe i inne ciężkie wykroczenia przeciw dyscyplinie robotniczej zostaną surowo ukarane i to przynajmniej umieszczeniem w wychowawczym obozie pracy na kilka lat.
6. Każde obcowanie z ludnością niemiecką, szczególnie odwiedzanie teatrów, kin, zabaw tanecznych, restauracji i kościołów razem z ludnością niemiecką jest zakazane. Tańczenie i zażywanie alkoholu jest zezwolone polskim robotnikom w oberżach specjalnie dla nich przeznaczonych.
7. Spółkowanie z kobietą niemiecką lub z mężczyzną niemieckim, względnie zbliżenie niemoralne do nich będzie karane śmiercią.
8. Każde wykroczenie przeciw rozporządzeniom i przepisom wydanym dla robotników cywilnych polskiej narodowości, będzie karane w Niemczech, nie nastąpi ich odstawienie do Polski.
9. Każdy robotnik polski i każda robotnica polska ma sobie w każdym czasie o tym przypominać, że przybyli dobrowolnie do pracy do Niemiec. Kto pracuje w sposób zadawalający otrzyma zapłatę.. Jednakże, kto pracuje opieszale i nie zastosuje się do przepisów, będzie bezwzględnie pociągnięty do odpowiedzialności i to szczególnie w czasie wojny.
10. O niniejszych rozporządzeniach rozmawiać lub pisać jest surowo zakazane.
Jak można przeczytać na stronie internetowej
https://www.zwangsarbeit-archiv.de/pl/ zwangsarbeit/ ereignisse/polenerlasse/index.html
zakazane były wszelkie prywatne kontakty z Niemcami. W przypadku osobistych relacji kobiety z Polski trafiały nierzadko do obozów koncentracyjnych, mężczyznom zaś groziła nawet kara śmierci. Liczba tego rodzaju egzekucji nie jest znana do dzisiaj. Wiadomo o 22 przypadkach tylko na terenie Górnego Palatynatu i Dolnej Bawarii. Dekrety polskie były wiążące dla pracodawców i lokalnych władz. Partyjna propaganda NSDAP wzmacniała rasistowskie nastawienie niemieckiej ludności. Zgodnie z nią Polacy traktowani byli jako ludzie drugiej kategorii, zredukowani do siły roboczej. Poniżenia, strach i głód należały do ich codziennych doświadczeń
NIGDY WIĘCEJ
Opracowanie Mariusz Jabłoński
