Ponad osiemdziesiąt lat temu, władze II Rzeczpospolitej zarządziły wprowadzenie w całym kraju publicznych uroczystości, które nadal obchodzimy. W Dzienniku Urzędowym RP nr 33, poz. 255, znalazło się miejsce dla „Ustawy z 23 kwietnia 1937 r. o Święcie Niepodległości”. Z treści dokumentu odczytujemy następujące słowa: „Dzień 11 listopada, jako rocznica odzyskania przez naród polski niepodległego bytu państwowego i jako dzień po wsze czasy związany z wielkim imieniem Józefa Piłsudskiego, zwycięskiego wodza narodu w walkach o wolność ojczyzny, jest uroczystym Świętem Niepodległości”. Ustawa sygnowana podpisami Prezydenta Ignacego Mościckiego a także Premiera i Ministra Spraw Wewnętrznych Felicjana Sławoja Składkowskiego, uczyniła ponadto 11 listopada dniem urzędowo wolnym od pracy.
Ze względu na wybuch wojny we wrześniu 1939 r. oraz lata funkcjonowania niesuwerennego organizmu państwowego po wojnie (początkowo jako RP, a następnie Polska Rzeczpospolita Ludowa), obchody te mogły oficjalnie powrócić do obywatelskiego kalendarza Polaków, dopiero w III Rzeczpospolitej, gdy zaprzestano fetowania kolejnych rocznic powstania PKWN-u czy też innych rocznic wprowadzonych przez komunistów.
Fotografia w tle:
Defilada oddziałów 30 Pułku Piechoty przed marszałkiem Józefem Piłsudskim (na trybunie). Źródło: NAC. Domena publiczna.
