Uroczystość 15 grudnia 2024 r. rozpoczęła się mszą świętą w kościele Narodzenia Najświętszej Maryi Panny w Krakowie-Bieżanowie. Po nabożeństwie nastąpiło odsłonięcie tablicy umieszczonej na elewacji świątyni.
Nabożeństwo odprawił ks kan. Leszek Uniwersał, proboszcz parafii wraz z wikarym. Symbolicznie podkreślając wagę uroczystości oraz nawiązując do historii OKOR, księża przybrali ornaty zakładane również przez ks kan. Adolfa Chojnackiego oraz ks. Tadeusza Isakowicza-Zaleskiego.
Po zakończeniu Eucharystii głos zabrał dr hab. Filip Musiał, dyrektor Oddziału IPN w Krakowie oraz Józef Baran, dawny działacz OKOR. Następnie uczestnicy przeszli przed kościół, by odsłonić tablicę oraz złożyć pod nią kwiaty.
W wydarzeniu wzięli udział m.in. dawni działacze Ogólnopolskiego Komitetu Oporu Rolników, przedstawiciel wojewody małopolskiego, rodzina ks, Adolfa Chojnackiego oraz liczni parafianie. Oddział IPN w Krakowie reprezentował również dr Maciej Korkuć, naczelnik Oddziałowego Biura Upamiętniania Walk i Męczeństwa.
Upamiętnienie zostało sfinansowane przez Instytut Pamięci Narodowej. Współorganizatorami uroczystości byli: Parafia Narodzenia Najświętszej Maryi Panny w Krakowie-Bieżanowie oraz Oddział IPN w Krakowie.
Ogólnopolski Komitet Oporu Rolników
Ogólnopolski Komitet Oporu Rolników powstał wiosną 1982 roku, w czasie stanu wojennego, po delegalizacji przez komunistów NSZZ Rolników Indywidualnych „Solidarność”. Pierwsze konspiracyjne spotkania odbywały się na plebanii parafii pw. Narodzenia Najświętszej Marii Panny w Krakowie-Bieżanowie. Opiekunem duchowym tych działań był proboszcz tamtejszej parafii ks. kan. Adolf Chojnacki. Kierownictwo OKOR tworzyli Józef Teliga, Józef Baran i Wieńczysław Nowacki.
OKOR był organizacją o zasięgu ogólnokrajowym, chociaż nieposiadającą sformalizowanej struktury. Jednym z głównych celów działalności OKOR było zaangażowanie mieszkańców wsi w walkę o zniesienie stanu wojennego. Rolników skłaniano do biernego oporu wobec władz komunistycznych (m.in. bojkotu punktów skupu lub dostarczania żywności bezpośrednio do odbiorców, wstrzymywania się od dostaw produktów każdego trzynastego dnia miesiąca – w miesięcznicę wprowadzenia stanu wojennego, niekupowania gazet i nieoglądania propagandowego dziennika telewizyjnego, bojkotu wyborów) i solidaryzowania się z represjonowanymi opozycjonistami (wspierania rodzin internowanych, np. w pracach polowych; podejmowania uzgodnionych akcji protestacyjnych; drukowania i kolportażu ulotek; zbierania funduszy i tworzenia wspólnej struktury organizacyjnej).
Działacze OKOR zwracali również uwagę na jednoczenie mieszkańców wsi wokół idei „Solidarności”, zachęcali do pogłębiania znajomości historii Polski i katolickiej nauki społecznej, przywiązując duże znaczenie do sfery duszpasterskiej. W warunkach konspiracyjnych wydawali dwa pisma o charakterze centralnym: „Solidarność Rolników” oraz „Żywią i Bronią”, a także kilka wydawnictw o zasięgu regionalnym.
W ramach zwalczania OKOR funkcjonariusze komunistycznej Służby Bezpieczeństwa od 1983 roku inwigilowali jego członków, prowadzili także działania dezintegracyjne. W roku 1983 aresztowali blisko 60 osób związanych z ruchem. Nie udało się jednak rozbić organizacji w całości. Stała się ona istotnym elementem niepodległościowego nurtu w ramach konspiracyjnej opozycji. OKOR działał do wiosny 1989 roku, do czasu wznowienia legalnej działalności przez NSZZ Rolników Indywidualnych „Solidarność”.
Fot. Żaneta Wierzgacz/Tekst: IPN Kraków.
