Zofia Gołubiew (1942–2022) była historykiem sztuki, muzealnikiem, przyjaciółką artystów. Przez ponad cztery dekady była związana z Muzeum Narodowym w Krakowie.
ofia Gołubiew studiowała historię sztuki na Uniwersytecie Jagiellońskim. W 1974 roku rozpoczęła pracę w Muzeum Narodowym w Krakowie, z którym była związana przez ponad 40 lat. Przez 15 lat – pełniła funkcję dyrektora tej instytucji.
Była autorką lub współautorką głośnych wystaw: Siemiradzkiego, Grottgera, Kantora, Matejki, Wróblewskiego, Lebensteina. W trakcie jej kadencji Muzeum zrealizowało szereg remontów m.in.: Domu Józefa Mehoffera, Pałacu Biskupa Erazma Ciołka, Domu Jana Matejki, Sukiennic, Pałacu Czapskich, Spichlerza, a także wybudowało Pawilon Józefa Czapskiego.
Zofia Gołubiew była członkiem Rady do Spraw Muzeów działającej przy Ministrze Kultury i Dziedzictwa Narodowego, Społecznego Komitetu Odnowy Zabytków Krakowa oraz Kapituły Nagrody im. Kazimiery Bujwidowej.
Została uhonorowana wieloma nagrodami i odznaczeniami, m.in.: Złotym Medalem Zasłużony Kulturze „Gloria Artis”, Krzyżem Małopolski, „Honoris Gratia”, Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski.
Wspomnienie o Zofii Gołubiew
Przyjąłem informację o jej śmierci z prawdziwym smutkiem. Od wielu już tygodni wiedziałem o pogarszającym się stanie zdrowia Pani Zofii, martwiliśmy się o nią, ale też widzieliśmy ją na ważnych wydarzeniach kulturalnych, angażowała się do ostatniej chwili w prace Społecznego Komitetu Odnowy Zabytków Krakowa, którego była członkinią od 2001 r., i ciągle mieliśmy nadzieję, że ta silna, stanowcza kobieta poradzi sobie i z tymi trudnościami. Pamiętam ją, od co najmniej 30 lat naszej znajomości, jak bez trudu radziła sobie z największymi wyzwaniami w życiu publicznym, społecznym i zawodowym.
Lubiłem spotkania z Panią Dyrektor. Zawsze miała swoje zdanie. Potrafiła realizować wizje zmieniające nasze miasto. To za jej dyrekcji w Muzeum Narodowym w Krakowie wyremontowano wiele oddziałów i otwarto nowe, jak Pałac Biskupa Erazma Ciołka, „Europeum”, albo udostępnione ponownie, po ponad 70 latach, Muzeum im. Emeryka Hutten-Czapskiego. Zmodernizowała Galerię Sztuki XIX wieku. Placówka pod jej kierownictwem otrzymała szereg nagród zarówno za realizacje architektoniczne, jak i ekspozycje. A i ona sama angażowała się jako współautorka głośnych wystaw: Grottgera, Siemiradzkiego, Kantora, Wróblewskiego. Do końca swych dni była aktywna w obszarze rewaloryzacji zabytków, ochrony dziedzictwa kulturowego miasta, była członkinią ważnych ciał doradczych i programowych. A jednocześnie pozostawała osobą aktywną, bywającą na wydarzeniach, premierach teatralnych, festiwalach, wernisażach artystów. Ciekawa była młodego pokolenia twórców, zaglądała im przez ramię, angażowała się do ostatniej chwili w konkursy, jury, salony sztuki. A przy okazji pisała felietony i teksty na łamach miesięcznika „Kraków” – pokazując swój żywy związek z naszym miastem. Żegnamy osobę z pięknym życiorysem i postawą – zaangażowaną, odpowiedzialną, kobietę z ogromną charyzmą i klasą, która zawsze wysoko podnosiła poprzeczkę, w pierwszej kolejności sobie.
Teraz, kiedy odeszła, wdzięczność nasza ma inny wymiar. Nie jest wdzięcznością okazywaną na co dzień wyjątkowo mądrej doradczyni w sprawach miasta i kultury, jest wdzięcznością za jej miejsce w historii naszego miasta i kultury narodowej.
Jacek Majchrowski
Prezydent Miasta Krakowa
Fot. W. Majka, Kancelaria Prezydenta Miasta Krakowa
